Չինաստանում կան բազմաթիվ արտասովոր բնակավայրեր, որոնցից մեկը Հուասի գյուղն է։ Գյուղի բոլոր բնակիչներն ունեն ավելի քան 100,000 դոլար իրենց բանկային հաշիվներում և բոլորն աշխատում են շաբաթը յոթ օր: Գյուղը հանդիսանում է չինական տնտեսական հրաշքի օրինակ։
Նախկինում այս գյուղը ոչնչով չէր տարբերվում Չինաստանի մյուս բնակավայրերից։ Դեռ 1960-ականներին գյուղն ուներ ընդամենը 576 բնակիչ, հիմնական զբաղմունքը գյուղատնտեսությունն էր։
Սակայն Վու Ռենբաո անունով ֆերմերի գյուղի կուսակցական կոմիտեի քարտուղարի պաշտոնում նշանակվելուց հետո տեղի բնակչության կյանքը փոխվեց։ Ակտիվ քաղաքական գործիչը որոշեց ռիսկի դիմել և ստեղծել տեքստիլ արդյունաբերություն։ Նրա բախտն առասպելական էր, և ամեն ինչ ստացվեց: Տեղի բոլոր բնակիչներն աջակցել են իրենց մենեջերին և ակտիվորեն ներդրել իրենց եկամուտները ձեռնարկությունների զարգացման գործում։
Տարեցտարի աճեց բացվող արտադրությունների թիվը, դրանց հետ մեկտեղ գյուղի բարեկեցությունը։ Աստիճանաբար արդյունաբերությունը զբաղեցրեց ֆերմերության տեղը։ Հուասիին միացան հարևան գյուղերը և բնակչությունը դարձավ 36 հազար։
Յուրաքանչյուր ընտանիք ունի առնվազն մեկ տուն, երկու մեքենա և առնվազն 100 հազար դոլար իր բանկային հաշվում: Իսկ ամբողջ գյուղի տարեկան եկամտի 20%-ը հավասարապես բաժանվում է գյուղի բոլոր բնակիչների միջև։
Ներկայումս բնակավայրը դարձել է ոչ միայն արդյունաբերական կենտրոն, այլև ակտիվ զբոսաշրջության վայր։ Հազարավոր զբոսաշրջիկներ ամբողջ աշխարհից գալիս են տեսնելու այս անսովոր վայրը։ Բնակավայրի տարածքում կան ավելի քան 80 տեսարժան վայր։ Այստեղ կա անսովոր այգի, որտեղ ցուցադրված են չինական և համաշխարհային պատմական հայտնի վայրերի պատճենները:
Գյուղացիներն իրենց խնայողություններով կառուցել են 328 մետր բարձրությամբ ապշեցուցիչ Longxi International Hotel երկնաքերը, որի նախասրահում կա ոսկե ցուլ։ Մոտ մեկ տոննա ոսկի է ծախսվել արձանի վրա։
Երկնաքեր-հյուրանոցն ունի ավելի քան 8 հարյուր սենյակ՝ նախատեսված առնվազն մի քանի հազար մարդու համար, ցուցասրահ, պտտվող ռեստորան, տանիքին լողավազանով այգի։
Այնուամենայնիվ, գյուղի այցելուները նշում են, որ գերժամանակակից խանութներն ու ռեստորանները, որոնք ակնկալում են տեսնել հարուստ բնակավայրում, հիմնականում բացակայում են, ինչը հարց է առաջացնում, թե ինչի՞ համար է այստեղի բնակիչների հարստությունը, եթե այն հնարավոր չէ ծախսել: